۱. همه ی دانش آموزان یک کلاس را در حد متوسط بدانید و از آنها انتظار معجزه نداشته باشید.

2. تنبیه در کلاس را از ذهنتان دور کنید و به جای آن از انواع تشویق ها استفاده کنید.

3. با روش تدریس دیروز نمی توان دانش آموز امروز را برای جامعه فردا تربیت کرد.

4. نظم کلاس نتیجه ی تدریس خوب و تدریس خوب نتیجه طرح درس خوب است

5. برای آنکه بر ذهن دانش آموز تسلط پیدا کنید باید قبل از آن با رفتار خود به قلب دانش آموز تسلط پیدا کنید. 

6. تکالیف دانش آموزان را طوری تعیین کنید که وسیله ای برای شوق به یادگیری آنها باشد نه تنبیه.

7. هرگز دانش آموزان را به کاری که نمی توانید تهدید نکنید یا قول ندهید.

8. دانش آموز برای فعال بودن در کلاس درس نیاز به محرک دارد. تشویق نوعی محرک است.

9. در وجود دانش آموزان ضعیف و شلوغ خوبی های آنها را تشویق کنید.

10. در کلاس درس از شوخی های بیجا بپرهیزید و در خور کلاس درس با دانش آموزان شوخی کنید.

بهترین نوع تشویق آن تشویقى است که بگفته روانشناسان از تأییدى درونى برخوردار بوده و طفل از انجام عملى قلباً احساس رضایت کند. این حالت شاید در سنین خردسالى براى کودک بدست‌آمدنى نباشد ولى از حدود سنین ۷ سالگى به بعد که مسأله تفکر منطقى در کودک پدید آمده و رشد پیدا مى‌کند این امر حاصل ‌شدنى است.

اساس مسأله این است که وجدان در کودک رشد کند، او حقیقت یک امر را بیابد و آن را درون خود لمس و احساس کند. از حدود سنین ۷ سالگى مى‌توانیم ارزش انجام وظیفه و قد است آن را در ذهن‌ها مستقر سازیم و با تذکر و القاء، و با نشان‌دادن ارزش عملى امور را به وضع و حالتى برسانیم که قلباً از امرى اظهار رضایت کند.   

ما چاره‌اى نداریم جز اینکه کودک را به فواید امور مورد ترغیب خود آگاه کنیم و نشان دهیم که آدمى باید وظیفه‌شناس باشد و لذت کار و کوشش جز در سایه وظیفه‌شناسى میسر نیست. نمونه‌ها و مصداق‌هاى بسیارى را در این زمینه مى‌توان به کودک معرفى کرد طورى که در هر کار نمونه‌اى را عرضه کرده باشیم.

کودکان و بزرگتران اگر به حقیقت امرى دست یابند و بدانند که ارزش‌ها در گرو وظیفه‌شناسى‌هاست دیگر نیاز به محرک و استارت ندارند.

تشویق غیر مادی

همچنین از نکات مهم در تشویق این است ک بکوشیم تا حدود امکان تشویق‌ها کمتر صورت مادى پیدا کند. تکیه اساسى روى جنبه‌هاى غیرمادى باشد. این‌امر بدان خاطر است که اگر بنا شود ما براى هر کار خوبى از کودک سرمایه‌گذارى مادى کنیم:   

۱. پول و ثروت ما قد نمى‌دهد از آن بابت که براى مؤثر واقع شدن تشویق ناگزیریم در هر مرحله تشویق مادى خود بیش از دفعات قبلى باشد. مثلاً اگر دفعه اول معادل ۲۰ ریال سرمایه‌گذارى کنیم دفعات بعد باید بترتیب ۲۵-۳۰-۴۰ و ... ریال باشد. و گرنه تشویق ما از نوع تکرار مکرر خواهد بود که اثرش را از دست مى‌دهد.        

۲. کودک تدریجاً فردى مادى مسلک و مال دوست و در آن افراطى بعمل مى‌آید و در برابر هر کارى که انجام مى‌دهد انتظار مادى خواهد داشت در حالیکه ما در حال و آینده نیاز داریم به افرادى که در مواردى لازم براى حفظ و سلامت حیات اجتماعى از جان و مال خود سرمایه‌گذارى کرده، توقعى هم از کسى نداشته باشند.

در سایه چنین تشویقى عادت غلطى در کودک پدید مى‌آید که بعدها قابل تداوم و ادامه نیست. زیرا او دیر یا زود وارد اجتماع مى‌شود و همان توقعات را از اجتماع دارد و طبیعى است که اجتماع آن را برآورده نکند. و این خود مایه ترک وظیفه بخاطر یأس و سرخوردگى است

معلم کارآمد و اثربخش فردی است که علاوه بردانسته‌های علمی، توانایی مدیریت کلاس درس

خود را داشته باشد و با توجه به موقعیت و ویژگیهای دانش‌آموزان شیوه مدیریتی متناسب با آن

 را انتخاب  می‌کند.
                                    بقیه رادرادامه مطلب بخوانید

شیوه افزایش خلاقیت در کودکان

*  برای ایجاد سؤالات تازه در ذهن کودکتان ، او را راهنمایی کنید . آموزش به کودک باید طوری باشد که او را به طرف پرسشهای تازه هدایت کند . معلم باید هنگام جواب دادن به سؤالات کودک ، او را به سمت مهارتهای جدید سوق دهد و از به کار بردن کلماتی مانند بله،خیر،هرگز و امثال آن دوری کند . این نوع جوابها نمی تواند ارتباط کاملی بین سؤالات کودک و معلومات قبلی او برقرار کند.

* حسن کنجکاوی در کودکان را پرورش دهید . برای این امر، هیچ چیز مثل پاسخهای صحیح و مناسب به پرسشهای او موثر نیست . سؤال ، در واقع انعکاس از ذهن تشنه ای است که می خواهد با دریافت جواب از فردی که بهتر از او می داند خود را سیراب کند ، اگر چه احتیاج ، باید فوراً برآورده شود اما کمی مکث بین سؤال و جواب ، غالباً می تواند افکار و ایده ای مفید جهت مباحثه و گفتگو به بار آورد .

* والدین و مربیان ، نه تنها باید درباره امور مربوط به کودک ، بلکه درباره امور خانه و مدرسه نیز از او نظر خواهی کنند و عقاید او را مانند عقاید بزرگسالان در حضور خود ، به بحث و گفتگو بگذارند .

* به عقاید جدید و تازه کودکتان احترام بگذارید . کودکانی که به نوعی خلاقیت آنها برانگیخته شده ، روابط و مفاهیم را درک می کنند . لذا والدین و مربیان آنها ممکن است به آنها توجه نداشته باشند و حتی گاهی او عقاید خود را چنان مطرح کند که بزرگسالان قادر به ارزشیابی وجایگزینی آنها نباشند ، تشویق کودکان به ابرازعقاید جدید ، می تواند در رشد خلاقیت آنها موثر واقع شود .

* از مراقبتها و دخالتهای بیش از حد در زندگی کودکان اجتناب کنید . یکی از ویژگیهای انسان خلاق این است که تواناییش را خودش به کارمی اندازد . وظیفه والدین و مربیان این است که این قابلیت را در او زنده نگاه دارند و به کودکان اجازه دهند بعضی اوقات مطابق سلیقه خود اشیاء را کشف کنند . مراقبتها و دخالتهای زیاد از حد بزرگسالان در زندگی و رفتارهای کودکان ، قابلیت یادگیری مبتکرانه آنها را تضعیف می کند .

* از کودکان بخواهید که اشیاء و امور نیمه تمام را تکمیل کنند ؛ از کودکان تقاضا کنید تا جملات نا تمام و داستانهای نا کامل ، تصاویر و نقاشی های نیمه تمام و حتی اشیاء ناقص را کامل نمایند . برای اواسباب بازی هایی بخرید که خودش بتواند آنها را به یکدیگر متصل کند و با آنها مدلهای مختلف خلق کند .

* اجازه دهید اشیا را از نزدیک لمس کنند. علاوه بر مشاهده اشیا لازم است کودک آنها را لمس نماید ، زیرا مشاهده شیء به تنهای کنجکاوی کودک را ارضا نمی کند ، کودکانی که از لمس کردن اشیا محروم می شوند توانایی لازم جهت کشف و اختراع را از دست می دهند . مشاهده همراه با لمس اشیا ، آنها را در بازی های خیالی ، اختراعات و پاسخ گویی به آزمونهای خلاقیت یاری می دهد . به کودکان اجازه دهید وسایل بی خطر خانه را لمس نمایند . خصوصا کودکان بیرون کشیدن وسایل آشپزخانه از داخل کابینتها و بازی با کاسه و قابلمه و بشقابها را بسیار دوست دارند  .

* برای کودکان همیشه یک مارک خاص آدامس ، بستنی یا چیزهای مورد علاقه را نخرید. کودکان را تشویق کنید در خرید خوراکی و پوشاک ، مدل های مختلفی را امتحان کنند و از خرید کالاهای تکراری و یکسان اجتناب کنید .

* کودک را همیشه از یک مسیر خاص به خانه نبرید . زمانی که با او بیرون می روید ، هنگام برگشتن به خانه به او توضیح دهید که  می خواهید از یک راه جدید به خانه بروید. او از این طریق در می یابد برای رسیدن به یک هدف راه های مختلفی وجود دارد .

* در مورد کاربردهای مختلف یک وسیله خاص از کودکان سؤال کنید . کاربرد ابزارها و وسایل مختلفی که را در خانه دارید ، برای کودک شرح دهید و از او بپرسید: به نظر تو این وسیله چه کاربردهای دیگری می تواند داشته باشد . به این طریق شما ذهن کودک را مستعد می کنید .

* از مکان های جدید دیدن کنید. همراه با کودک به نمایشگاهها و موزه های مختلف و طبیعت زیبا بروید ، اجازه دهید او از نزدیک مکان های گوناگون را شناسایی کند .

* به اتاق او کاغذ های سفید بچسبانید . حدود یک متر از اتاق کودکتان را از سطح زمین به طرف بالا به طور سراسری و افقی کاغذ سفید بچسبانید و به او بگویید هر طور که دوست دارد روی آنها نقاشی و طراحی کند . در تزیین اتاق او از سلیقه اش استفاده نمایید . به او یاد دهید که هر چند روز یک بار محل وسایلش را در اتاق تغییر دهد تا به این وسیله زمینه خلاقیت در او پرورش یابد.

یکی دیگر از علّت های تقلب در کودکان کثرت سرگرمی های آنهاست. برخی از کودکان به علت خوبی وضع زندگی و رفاه نسبی از وسایل و اسباب بازی بسیاری برخوردارند. وضع تفریحات، گردش ها و مسافرت های والدین آنها فوق العاده است. دائماً اشتغال به بازی و تفریح دارند و همه اوقاتشان به این امور می گذرد و دیگر وقت و فرصتی برای کار و تلاش و درس باقی نمی ماند. بدین نظر در هنگام امتحان برای آنها امکان موفقیت و احساس کفایت نیست و یکی از راه های مقابله با آن تقلب است و چنین کودکی خود را ناگزیر از آن می بیند.

ناآگاهی کودکان نسبت به عمل تقلب یکی دیگر از علل تقلب است و این واقعیت مسلمی است که در رابطه با کودکان خردسال می توانیم ذکر کنیم.

برخی از کودکان تن به تقلب می دهند و واقعیت این است که آنها متقلّب نیستند. در عالم باصفای خود اگر چیزی را نمی دانند از دیگری کمک می گیرند و حتّی در جلسه امتحان بدون اینکه ترس و وحشتی به خود راه دهند، به صورت طبیعی به دست دیگری نگاه می کنند. شما این حالت را در کودکان کلاس اوّل و در آنها که بسیار خردسال اند نیکو ملاحظه می کنید، و طبیعی است که با تذکری آنها را باید به وضع کار و برنامه آگاه کرد.

تنبلی و تن پروری کودکان هم می تواند یکی از علل روی آوردن آنها به تقلب باشد. کودکانی که در طول سال تحصیلی درس نخوانده و راه تن پروری در پیش گرفته اند، در حین امتحان دچار مخمصه و دشواری عظیم خواهند شد و برای نجات خود از وضع و موقعیتی که در آن اند می کوشند تن به تقلب دهند. عده این گونه دانش آموزان در بین افراد متقلّب اندک نیست.

اغلب متقلبان کسانی هستند که آمادگی و شرایط لازم را برای کسب موقعیت موردنظر به دست نیاورده اند. از دیگر عواملی که می تواند باعث روی آوردن کودک به تقلب شود، می توان به این موارد اشاره کرد:

روش تدریس نامناسب معلّم و سخت گیری وی در نمره دادن، انتقام گرفتن از معلّم مستبد و خشن، دشواری سؤالات امتحانی، هرج ومرج در کلاس و مدرسه، ترس از مردودی، اشتغال کودک به کار، مسئولیت نشناسی و حادثه جویی کودک، عقب ماندگی ذهنی و درسی کودک، تفوق طلبی، حفظ آبرو و وسوسه شدن کودک.

*‌ داشتن انگيزه: انگيزه يعني سبب، علت و آنچه كه كسي را به كاري برانگيزاند و در فعاليت آموزشي املا بايد معلم انگيزه آموزش به دانش‌آموزان را داشته باشد و هم اينكه دانش‌آموز انگيزه يادگيري مطالب را داشته باشد. كه در درس املا بهتر است معلم انگيزه لازم را با بيان چيستان و معما، نمايش و داستان در دانش‌آموز تقويت كند تا مطالب آموزشي را بهتر ياد بگيرند. ‌

* توان گفتن: حروف يا كلمه‌اي كه قصد آموزش داريم بايد دانش‌آموز بتواند آن را بگويد مثلاً دانش‌آموز با ديدن سيب بايد نام سيب را بگويد كه در اين مرحله تشخيص حروف يا كلمه نقش اساسي دارد.

*مفهوم كلمات را بداند: براي آموزش املا بهتر است كه كلمه از سوي معلم و شاگرد تحليل شود تا به معني و مفهوم كلمه برسند مثلا‌ً در آموزش كلمه سبد بايد اين نكته بيان شود كه سبد چيست؟ چه كاربردي دارد؟ چگونه ساخته مي‌شود؟

* آشنايي با نماد كلمه: براي آموزش هر كلمه بايد دانش‌آموز حروف آن را از قبل خوانده باشد و آن را ياد گرفته باشد و به اين دليل است كه در پايه اول بايد املا از كتاب بنويسيم تهيه شود چون حروف يا كلمات يا متني كه در كتاب بنويسيم آمده خواندن و نوشتن آن تمرين شده است كه بايد در آموزش مورد توجه قرار گيرد.‌

*‌ توان خواندن: تا زماني كه دانش‌آموز خواندن كلمه‌اي را ياد نگرفته باشد آموزش درست نوشتن آن را ياد نخواهد گرفت و عمل خواندن مستلزم اين است كه با معيار فارسي باشد اين قاعده بيشتر در مناطق دو زبانه جنبه كاربردي و رسمي تري دارد و زمان بيشتري براي آموزش خواندن موردنياز است.

* تعميم: رمز و موفقيت يادگيري در تعميم است. تعميم يعني عموميت دادن. اگر دانش‌آموز كلمه نان را در كتاب ياد گرفت بايد آن كلمه را در روزنامه يا نشريه ديواري مدرسه بتواند پيدا كند و بخواند.

* بكارگيري الگو: اگر ما قصد داريم به دانش‌آموز املا بگوييم بايد الگوي خود را مشخص كنيم يعني ما در اين املا دنبال ارزشيابي چه كلماتي هستيم؟ يا ارزشيابي چه حروفي هستيم بايد معلم از قبل الگو را مشخص كند. مثلاً در پايه اول اگر قصد داريم حرف (واو) را مورد ارزشيابي قرار بدهيم بهترين الگو براي ارزشيابي املا تهيه الگو براي سنجش حافظه ديداري است معلم 20 كلمه بدهد در آن (و) و صداهاي مختلف آن باشد كه دانش‌آموز با فعاليت فكري خويش به پر كردن جدول يا صفحه اقدام كند. چون در واقع هدف آموزشي املا درست‌نويسي است. ‌

ارزشيابي املا: ارزشيابي فرايند منظم براي تعيين و تشويق ميزان پيشرفت شاگردان در رسيدن به هدف‌هاي آموزشي است. با توجه به تعريف ارزشيابي، نحوه ارزشيابي بايد طوري طراحي شود كه مشخص شود دانش‌آموزان تا چه ميزان به هدف‌هاي از پيش تعيين شده در ارتباط با درست‌نويسي رسيده‌اند تا بلافاصله آموزش جبراني براي برطرف كردن اشكالات دانش‌آموزان آغاز شود. ارزشيابي از آموخته‌ها بلافاصله پس از يادگيري خود ارزشيابي سبب مي‌شود و نگراني‌ها و اضطراب را كاهش مي‌دهد و به عنوان يك عمل جذاب و مفيد شناخته مي‌شود.‌

  بیشتر متخصصان تعلیم و تربیت ارتباط را نوعی رابطه دو طرفه می دانند و به طور کلی ارتباط انسانی را به دو مقوله کلامی و غیر کلامی تقسیم می کنند. اما در کلاس درس اکثر رابطه ها یک طرفه می باشد و معلم متکلم وحده است. به نظر من مهمترین مهارت در زمان تدریس شما، برقراری یک ارتباط صحیح با همه ی دانش آموزانتان می باشدو این مقوله باید در طرح درس سالانه شما ذکر گردد تا از همان ابتدا به فکر ارتباط صحیح با دانش آموزتان باشید.اگر این رابطه به خوبی برقرار شود اکثر هدف های آموزشی با کیفیت و پویای بیشتری تحقق می یابند. برخی از راهکارهای برقراری ارتباط صحیح بین معلم و شاگرد عبارتند از :

 ۱. لطفا اشتباه دانش آموزان خود را بزرگ نکنید. این کار باعث می شود بعد از مدتی دانش آموز فکر کند و باور کند که هر کاری انجام می دهد یا هر سخنی که می زند اشتباه بوده و به یک دانش آموز منزوی تبدیل شود.

۲. همیشه با همه ی دانش آموزانتان احوال پرسی کنید و حتی در مورد مشکلاتشان از آنها سوال کنید وبا مهربانی و دلسوزی سعی در رفع مشکلات آنها بکنید.

 ۳. به نظریات و سخنان دانش آموزانتان چه در هنگام تدریس و چه در هنگام غیر تدریس خوب گوش دهید و سخنشان را در وسط کلامشان قطع نکنید.

 ۴.هیچگاه در کلاس و مدرسه به یک نفر توجه و اهمیت خاصی نشان ندهید و یک نفر را در کلاس یا مدرسه برجسته نکنید. 

5. به دانش آموزانتان مانند یک برادر یا خواهر کوچکتر احترام بگذارید.

 ۶. به تک تک دانش آموزانتان مسئولیت بدهید. این کار باعث افزایش حس اعتماد به نفس دانش آموز می شود.(در اکثر مدارس و کلاس ها دیده میشود که یک دانش آموز از ابتدای سال تحصیلی تا پایان سال تحصیلی به عنوان نماینده کلاس تعیین می شود که این کار باعث سرخوردگی دانش آموزان دیگر شده و کاری بس اشتباه است)

7. جای مناسب در کلاس برای خود انتخاب کنید و با همه ی دانش آموزان در تعامل و رفت آمد باشید.

8.فضای کلاس درستان را جذاب کنید و از آثار تک تک دانش آموزان در کلاس درس استفاده کنید.

9.با دنش آموزان خود همدلی کنید. این کار باعث می شود که زمینه نفوذ در دانش آموز برایتان فراهم گردد و او را بهتر درک کنید و باعث افزایش میزان ارتباط میان شما بشود.

10. اگر دانش آموزتان کار اشتباهی انجام داده است اورا مستقیما مورد موعظه قرار ندهید. می توانید خود را مورد خطاب قرار دهید(به در بگویید دیوار بشنود)

11. در صورت امکان با دانش آموزانتان در غیر از ساعات درسی وبیرون از مدرسه نیز با آنها ارتباط داشته باشید با آنها بیرون بروید،اردو بروید و هر ساله تعدادی عکس یادگاری به صورت دسته جمعی بگیرید.

12. سعی کنید در ابتدای سال در مورد خاطرات سال قبل از دانش آموزانتان بپرسید تا بدانید چه ویژگی و خصوصیت معلم و کلاس سال قبل برای دانش آموز جذاب تر بوده و کدام یک نبوده.

13.  در کلاس درس از مقررات خشک و بی روح که باعث خستگی دانش آموز می شود استفاده نکنید.

14. هیچ گاه،هیچ زمانی،هیچ وقتی از تنبیه بدنی در کلاس درس استفاده نکنید که علاوه بر عواقب بدش برای خود شما باعث دوری دانش آموز از درس و کلاس و مدرسه و معلم می شود.

15. همیشه با لبخند وارد مدرسه و کلاس بشوید با لبخند در مدرسه و کلاس بمانید و با لبخند مدرسه و کلاس را ترک کنید.

تقریبا همه پدرها و مادر‌ها‌،  امیدوارند که فرزندانشان افرادی خوب برای جامعه باشند و البته سعادتمند‌.

بر اساس تحقیقات،  بسیاری از والدین را عقیده بر این است که: « احساس خوب شخص را به سمت کار خوب هدایت می‌کند‌» با این حال در هدایت انسان‌ها به سمت حس مسئولیت پذیری، عزت نفس نمی‌تواند منجر به وظیفه‌شناسی نسبت به دیگران شود.

10 نکته ضروری برای تغییر وضع افراد

-  به جای اینکه به کودکان خود بگویید: «مهم‌ترین چیز این است که سعادتمند هستید‌»‌،  به آنها بگویید: «مهم‌ترین چیز این است که مهربان هستید و اینکه در مقابل دیگران احساس مسئولیت دارید».

-  به کودکان خود بیاموزید که قدردان دیگران باشند،   به‌عنوان مثال: به آنها بیاموزید که در رفتار خود با فروشنده،  پیشخدمت،  مربی مهد کودک و...
خود را بالاتر از ایشان ندانند و احترام این‌گونه افراد را رعایت کنند.
- به کودکان خود بیاموزید در فعالیت‌های گروهی و فوق برنامه مدارس شرکت کرده و به آنها متذکر شوید که فعالیت‌های گروهی برای چیست.
- به آنها بیاموزید که نسبت به دیگر دوستان خود احترام قائل شوند و آنها را مورد تمسخر قرار ندهند و شان و اعتبار آنها را به بازی نگیرند.
- به آنها بیاموزید که در کارهای منزل مشارکت داشته،  مسئولیت‌پذیر بوده و برای همسایه‌ها نیز مفید باشند.

- به فرزندان خود بیاموزید که قدردان والدین خود باشند‌،  البته این بدان معنی نیست که خود را الگوی ایشان قرار دهید.

- به جای آنکه خود را الگوی ایشان بدانید عزت نفس را به آنان بیاموزید و بگذارید آنها روند طبیعی بلوغ را طی کنند و بر احساسات مخربشان فائق آیند.

-  اگرچه مهم است که به فرزندان خود کمک کنید تا احساساتشان را شکل دهند و ابراز نمایند اما باید بسیار مراقب باشید دست گذاشتن روی این احساسات و توجه بیش از حد به این حالات عاطفی می‌تواند منجر به احساساتی شدن بیش از حد آنها و ضربه پذیری عاطفی آنها شود.

- هنگامی که فرزندانتان از خود فضائل و هنر‌های خاصی به نمایش در می‌آورند و یا کارهای خوبی انجام می‌دهند آنها را تحسین کنید و بگویید کارشان فوق‌العاده بود اما در عین حال از تشویق مداوم آنها بپرهیزید. هنگامی که کودکان به‌طور مداوم مورد تشویق قرار می‌گیرند احساس می‌کنند که همواره کارهایشان خوب است. اگر کودکان همواره تشویق شوند و همواره به آنها گفته شود شما فوق‌العاده هستید یک حس غرورکاذب در آنها به وجود می‌آید و می‌خواهند برای هرچیزی از شما امتیاز بگیرند.

-  هرگز پیشرفت‌های فرزندانتان را خیلی بزرگ نکنید‌،  پیشرفت‌های خیلی بزرگ می‌تواند باعث کم شدن ادراک آنها یا کاهش احساس مسئولیتشان نسبت به دیگران شود. همچنین بسیار احتمال دارد از تجربه دیگران استفاده نکنند و تصور کنند به نصیحت دیگران نیازی ندارند. اگر به این روند که پیشرفت‌های آنها خیلی بزرگ است،  ادامه دهید آنها را به سمت تخریب از درون سوق می‌دهید

- به کودکان خود کمک کنید که متوجه اعمال خوب و بدشان شوند. مهربانی و نامهربانی را دریابند‌،  عدالت و بی‌عدالتی را بفهمند. در مورد سؤالات فرزندانتان سعی نکنید که بلادرنگ پاسخ دهید بلکه با تامل و تفکر به مسائل اخلاقی و مسائلی که برای فرزندانتان غیر قابل حل است به آنها کمک کنید.

- هرگز در جست و جوی آن نباشید که دوست فرزندان خود باشید،  شما می‌توانید از راه‌های گوناگون به فرزندان خود بسیار نزدیک شوید اما این مهم است که فرزندان خودشان دوست بیابند و تجربه کسب کنند و البته شما را به‌عنوان یک مرجع برای خود تصور کنند.
- دوستان و نزدیکان خود را به منزل دعوت کنید تا بازخورد آنها را نسبت به رفتارتان با فرزندتان ببینید. هنگامی که اولین فرزندتان به دنیا آمد ارتباط خود را با حداقل 2 پدرو مادر دیگر گسترش دهید و از آنها بخواهید اگر برخورد خوبی با فرزندتان ندارید به شما بگویند.